- «Μεγάλωσα μέ τον ήχο του μπουζουκιού στα αυτιά μου. Η καταγωγή της μάνας μου και του πατέρα μου τυγχάνει να είναι από τον Πειραιά και την Αθήνα. Έπαιζα μπουζούκι όταν τα άλλα παιδιά έπαιζαν μπάλλα.
Οι μνήμες μου από τον Μάρκο Βαμβακάρη που έπινε ούζο με τον παππού μου στην αυλή του σπιτιού του στον Πειραιά, είναι έντονες και αξεθώριαστες. Όλα μου τα ακούσματα ήταν από εξάχορδο μπουζούκι.
Ηλικιακά, έτυχε να πέσω πάνω και στην αμφισβήτηση του εξάχορδου και την αποθέωση του οκτάχορδου και σήμερα το αντίστροφο, την απαξίωση του οκτάχορδου και την επανενθρόνηση του εξάχορδου. Μαθαίνοντας από μικρός το εξάχορδο, βρέθηκα στα δεκατρία μου να θεωρούμαι «παρηκμασμένος» από φίλο μου, μεγαλύτερο κατά δύο χρόνια, ο οποίος έπαιζε οκτάχορδο, το «καλό» μπουζούκι τότε! Βρέθηκα λοιπόν τυχαία με ένα οκτάχορδο στα χέρια, παίρνοντας τα πρώτα μου μαθήματα από τον φίλο μου, χωρίς να αντιλαμβάνομαι την διαφορά.
Την δεκαετία του ’70, όποιος έπαιζε εξάχορδο, ήταν ξεπερασμένος. Δεν του έδινε κανείς σημασία. Για να είσαι γρήγορος και μοντέρνος, έπρεπε να παίζεις οκτάχορδο, αυτή ήταν η πρώτη εντύπωσή μου.
Στα 18 μου πήγα σε ένα από τα πρώτα ρεμπετάδικα που άνοιξαν στην Αθήνα, για δουλειά. Το αφεντικό με ρώτησε αν παίζω εξάχορδο, γιατί εκεί έπαιζαν ρεμπέτικα και ήθελαν αυθεντικό ήχο. Θέλοντας να δουλέψω, του απάντησα-γελώντας από μέσα μου-ότι παίζω εξάχορδο. Με δανεικό εξάχορδο πήγα στη δουλειά. Παίζοντας, προσάρμοσα το παίξιμό μου πάνω στο εξάχορδο. Θαυμαστής του Κώστα Παπαδόπουλου, ήθελα να μοιάζει το χρώμα μου με το δικό του.
Το εξάχορδο μου, δίφωνο γάρ, είχε Ρε-Λα-Ρε μόνο, όπως έχουν όλα τα εξάχορδα. Σε άλλη θέση εύρισκα την Τρίτη νότα για να φθιάξω συγχορδία. Όμως μου έλειπε ένα μπάσο ακόμα. Το εξάχορδο είχε τις τρείς βασικές νότες. Αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά. Στο οκτάχορδο έφθιαχνα πιό πλούσιες συγχορδίες.
Η πραγματική αλήθεια είναι στον τρόπο παιξίματος και όχι ανάμεσα στα όργανα, εξάχορδα και οκτάχορδα. Προσωπικά δεν συμφώνησα ποτέ με τον «κιθαρίστικο» τρόπο παιξίματος του μπουζουκιού, παρ’ ότι σαν μουσικός, θαύμασα πολλούς παίκτες που έπαιζαν με αυτό τον τρόπο. Άλλη μιά διαφορά ανάμεσα στα όργανα, είναι στον ήχο. Ένα όργανο με οκτώ χορδές και μάλιστα τόσο σφικτές όσο οι μπάσες του οκτάχορδου, δεν αφήνουν το όργανο να δονείται και ο ήχος είναι πάντα λιγότερος. Ένα όργανο όπως το εξάχορδο, με το χαλαρό χόρδισμα και τις λιγότερες χορδές πάλλεται καλύτερα και έχει καλύτερη φωνή.
Δοκιμάστε να χορδίσετε ένα οκτάχορδο ΡΕ-ΛΑ-ΡΕ-ΛΑ και θα το ευχαριστηθείτε απίστευτα. Όχι άλλο «αίμα» στην διαμάχη των εξάχορδων με τα οκτάχορδα.»
Απ’ ότι κατάλαβα απο όλα τα παραπάνω, το πρόβλημα μας είναι ότι ασχοληθήκαμε με λεπτομέρειες ως πρός τον τρόπο παιξίματος και την δεξιοτεχνία και αφήσαμε το λαϊκο τραγούδι στους «αρμονίστες», να γράφουν τραγούδια και να αφελληνίζουν το ελληνικό τραγούδι.
Πού είναι εκείνες οι καταπληκτικές εισαγωγές των παλιών τραγουδιών. Γιατί στις παρέες τραγουδούμε τα παλιά τραγούδια και νεότερα τραγούδια των Κορακάκη, Νικολόπουλου και άλλων που συμπτωματικά είναι μπουζουξήδες?
ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ
Ευτυχία και ατυχία είναι η γέννηση του Μανώλη Χιώτη. Ευτυχία γιατί δεν γεννιέται κάθε μέρα τέτοιος μουσικός και δυστυχία γιατί είναι ένα άγριο μέτρο σύγκρισης για τους υπόλοιπους.
Οι γενιές από το '50 και μετά είχαν στόχο το παίξιμό του, πράγμα δύσκολο, χρονοβόρο και σε όλες τις περιπτώσεις ακατόρθωτο. Η λανθασμένη αίσθηση κατωτερότητας που είχαν και έχουν οι λαϊκοί παιχνιδάτορες απέναντι στους χαρτογιακάδες της μουσικής, τους οδήγησαν σε υπερβολές για να αποδείξουν την αξία τους. Πολλές ώρες μελέτης που τους απέτρεψε από την δημιουργία . Όσον αφορά στο μπουζούκι, οι μεγάλοι δεξιοτέχνες, πλην μερικών εξαιρέσεων (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού) δεν έχουν μεγάλο συνθετικό έργο. Έτσι καταλήξαμε να έχουμε κορυφαίους στον κόσμο μουσικούς, αλλά δεν έχουμε πια λαϊκό τραγούδι. Ένα άλλο κακό που συνάντησε το λαϊκό μας τραγούδι ήταν οι μουσικοί που πλαισίωναν τις ορχήστρες όχι από αγάπη στο μουσικό είδος, αλλά μόνο για το χρήμα. Πιανίστες και βιολιστές της δυτικής κλασσικής σχολής, κιθαρίστες και ντράμερ της αμερικάνικης ρόκ σχολής, που είχαν άγνοια τι σημαίνει Ελληνική Λαϊκορεμπέτικη Μουσική. Με βοηθούς της ξενομανία μας και τις εταιρίες ηχογραφήσεων, πέρασαν στο περιθώριο οι παραδοσιακοί αλλά και εκκολαπτόμενοι δημιουργοί του ελληνικού κλασσικού τραγουδιού. Γιατί κλασσικό τραγούδι για εμάς είναι τα Δημοτικά μας, (Νησιώτικα, Θρακιώτικα, Κρητικά, Ηπειρώτικα, Μακεδονίτικα, Ποντιακά, Μικρασιάτικα) και Ρεμπετολαϊκά. Ένας τόσο μικρός κήπος η Ελλάδα με τόσα πολλά και διαφορετικά ομορφολούλουδα! Οι εταιρίες δεν ήθελαν "μπουζουκίστα" δημιουργό, όπως αναφέρει ο Κ. Παπαδόπουλος στο βιβλίο του, κι έτσι ρήμαξε ο "Κήπος"! Χάνονται σιγά-σιγά τα ωραία άνθη κι εμείς ουραγοί πάντα των ξένων και της δεξιοτεχνίας (ταχύτητας). Το παίξιμο του μπουζουκιού θέλει ευαισθησία, "ανδρώδες" χρώμα, σκληράδα και πολλά άλλα εναλλασσόμενα συναισθήματα μέσα στο ίδιο μουσικό κομμάτι που σήμερα μας λείπουν. Για να αποδείξουμε ότι ένα κλασσικό μας κομμάτι έχει αξία πρέπει να του αλλάξουμε
ρυθμό, να το εξαμερικανίσουμε και τότε να πούμε ότι είναι διαχρονικό. Μια άλλη παρατήρηση μου είναι ότι στις παρέες των μουσικών δεν παίζονται τραγούδια που γράφτηκαν μετά το '90, λίγα του '80 και πολλά των πιο πίσω δεκαετιών. Δεν θ' ακούσεις τραγούδια της Αλεξίου, του Πάριου, της Μαρινέλλας. Τα τραγούδια τους τα έγραψαν ως επί το πλείστον πιανίστες που δεν είχαν μέσα τους το λαϊκό λυρισμό. Απλώς εκεί ήταν το χρήμα και τέτοια έφτιαχναν. Θ' ακούσεις Μπιθικώτση, Βαμβακάρη, Ζαμπέτα, Νικολόπουλο αλλά και Κορακάκη. Να λοιπόν ένας τελευταίος δημιουργός με μπουζούκι στα χέρια και στην καρδιά, που μας λέει τι να κάνουμε για να μην πεθάνουμε πολιτισμικά: Να γράψουμε εμείς οι μπουζουξήδες τραγούδια λαϊκά. Μόνο εμείς το έχουμε στην ψυχή μας και μόνο εμείς ξέρουμε να το κάνουμε. Η δεξιοτεχνία δεν βγάζει πουθενά. Πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος. Η δημιουργία μας χαρίζει το μέλλον. Με σπόρους απ' τον κήπο μας και όχι ουραγοί των ξένων. Τέλος, παραθέτω ένα τραγούδι μου, όχι για να αναδείξω το εγώ μου, αλλά για να σας μιλήσω με τον στίχο του, να σας πω που βρεθήκαμε, αλλά και πώς κατά την γνώμη μου θα βγούμε απ' αυτό το τέλμα.
ΝΤΙΝΟΣ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ http://www.youtube.com/watch?v=PN18y6ycNYk
ΑΛΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ
- Ntinos HerouvimΆλλο
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ
- ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΟΙΑΖΟΥΝΕ ΤΟ ΛΕΝΕ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΤΑ ΤΕΦΤΕΡΙΑ. ΚΑΙ ΤΟΝΟ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΑΝ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
https://www.facebook.com/ntinosherouvim?fref=ts
https://www.facebook.com/ntinosherouvim?fref=ts
https://www.facebook.com/groups/peiraiotis/?fref=ts
https://www.facebook.com/groups/Ntinos.Herouveim/?fref=ts
https://www.facebook.com/groups/670728676353603/?fref=ts
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου