Ευτυχία και ατυχία είναι η γέννηση του Μανώλη Χιώτη.
Ευτυχία γιατί δεν γεννιέται κάθε μέρα τέτοιος μουσικός και δυστυχία γιατί είναι ένα άγριο μέτρο σύγκρισης για τους υπόλοιπους. Οι γενιές από το '50 και μετά είχαν στόχο το παίξιμό του, πράγμα δύσκολο, χρονοβόρο και σε όλες τις περιπτώσεις ακατόρθωτο.
Η λανθασμένη αίσθηση κατωτερότητας που είχαν και έχουν οι λαϊκοί παιχνιδάτορες απέναντι στους χαρτογιακάδες της μουσικής, τους οδήγησαν σε υπερβολές για να αποδείξουν την αξία τους. Πολλές ώρες μελέτης που τους απέτρεψε από την δημιουργία .
Όσον αφορά στο μπουζούκι, οι μεγάλοι δεξιοτέχνες, πλην μερικών εξαιρέσεων (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού) δεν έχουν μεγάλο συνθετικό έργο.
Έτσι καταλήξαμε να έχουμε κορυφαίους στον κόσμο μουσικούς, αλλά δεν έχουμε πια λαϊκό τραγούδι. Ένα άλλο κακό που συνάντησε το λαϊκό μας τραγούδι ήταν οι μουσικοί που πλαισίωναν τις ορχήστρες όχι από αγάπη στο μουσικό είδος, αλλά μόνο για το χρήμα. Πιανίστες και βιολιστές της δυτικής κλασσικής σχολής, κιθαρίστες και ντράμερ της αμερικάνικης ρόκ σχολής, που είχαν άγνοια τι σημαίνει Ελληνική Λαϊκορεμπέτικη Μουσική.
Με βοηθούς της ξενομανία μας και τις εταιρίες ηχογραφήσεων, πέρασαν στο περιθώριο οι παραδοσιακοί αλλά και εκκολαπτόμενοι δημιουργοί του ελληνικού κλασσικού τραγουδιού. Γιατί κλασσικό τραγούδι για εμάς είναι τα Δημοτικά μας, (Νησιώτικα, Θρακιώτικα, Κρητικά, Ηπειρώτικα, Μακεδονίτικα, Ποντιακά, Μικρασιάτικα) και Ρεμπετολαϊκά.
Ένας τόσο μικρός κήπος η Ελλάδα με τόσα πολλά και διαφορετικά ομορφολούλουδα! Οι εταιρίες δεν ήθελαν "μπουζουκίστα" δημιουργό, όπως αναφέρει ο Κ. Παπαδόπουλος στο βιβλίο του, κι έτσι ρήμαξε ο "Κήπος"! Χάνονται σιγά-σιγά τα ωραία άνθη κι εμείς ουραγοί πάντα των ξένων και της δεξιοτεχνίας (ταχύτητας). Το παίξιμο του μπουζουκιού θέλει ευαισθησία, "ανδρώδες" χρώμα, σκληράδα και πολλά άλλα εναλλασσόμενα συναισθήματα μέσα στο ίδιο μουσικό κομμάτι που σήμερα μας λείπουν. Για να αποδείξουμε ότι ένα κλασσικό μας κομμάτι έχει αξία πρέπει να του αλλάξουμε ρυθμό, να το εξαμερικανίσουμε και τότε να πούμε ότι είναι διαχρονικό. Μια άλλη παρατήρηση μου είναι ότι στις παρέες των μουσικών δεν παίζονται τραγούδια που γράφτηκαν μετά το '90, λίγα του '80 και πολλά των πιο πίσω δεκαετιών. Δεν θ' ακούσεις τραγούδια της Αλεξίου, του Πάριου, της Μαρινέλλας.
Τα τραγούδια τους τα έγραψαν ως επί το πλείστον πιανίστες που δεν είχαν μέσα τους το λαϊκό λυρισμό. Απλώς εκεί ήταν το χρήμα και τέτοια έφτιαχναν. Θ' ακούσεις Μπιθικώτση, Βαμβακάρη, Ζαμπέτα, Νικολόπουλο αλλά και Κορακάκη. Να λοιπόν ένας τελευταίος δημιουργός με μπουζούκι στα χέρια και στην καρδιά, που μας λέει τι να κάνουμε για να μην πεθάνουμε πολιτισμικά: Να γράψουμε εμείς οι μπουζουξήδες τραγούδια λαϊκά. Μόνο εμείς το έχουμε στην ψυχή μας και μόνο εμείς ξέρουμε να το κάνουμε.
Η δεξιοτεχνία δεν βγάζει πουθενά. Πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος.
Η δημιουργία μας χαρίζει το μέλλον. Με σπόρους απ' τον κήπο μας και όχι ουραγοί των ξένων.
Τέλος, παραθέτω ένα τραγούδι μου, όχι για να αναδείξω το εγώ μου, αλλά για να σας μιλήσω με τον στίχο του, να σας πω που βρεθήκαμε, αλλά και πώς κατά την γνώμη μου θα βγούμε απ' αυτό το τέλμα.
http://lefta4klik.blogspot.gr/2013/05/sxetika-arhtra-related-post-blogger.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου